Κι εγώ έχω χάσει το ρολόι της μαμάς
Elizabeth Bishop, «Μια τέχνη»

Δεν σου διαβάζω ποιήματα από το τηλέφωνο.
Όλο ρωτάω δοσολογίες υλικών
κι εσύ όλα τα βάζεις με το μάτι.
Αχρείαστα κατα τις συνταγές σου
τα κουταλάκια του γλυκού, τα μεγαλύτερα της σούπας.
Έχεις το χέρι σου μετρίδι αυστηρό
και ένα ζύγι άφαντο, για να προκόβεις, στο πλευρό σου.
Δεν σου διαβάζω ποιήματα από το τηλέφωνο.
«Όσο σηκώσει» θα μου πεις
και ξάφνου γέρνω από το βάρος της υπόθεσης.
Ποτέ δεν ήξερα πόσα αντέχεις να σηκώσεις
ούτε κοσκινισμένο αλεύρι, ούτε χοντροβάσανο: μια ζωή
σφιχτά κλεισμένη στη σιωπή σου όταν αίρεις.
Δεν σου διαβάζω ποιήματα από το τηλέφωνο
μα αυτός δεν είναι λόγος να μη σου διαβάσω ένα ποίημα.
Ήμουν δεκάξι και παρακαλούσα να το βάλω, έστω ένα βράδυ
τ’ ολόχρυσο ρολόι των αρραβώνων σου.
Και κύλησαν απ’ τόν λεπτό καρπό μου οι λεπτοδείκτες της υπόσχεσης
πως πάντα θα καρδιοχτυπά για χάρη σου, τικ τακ, ο εραστής σου.
Έχασα το ρολόι της αθέτησης, μαμά.
Kαι βρήκα μια καλή αφορμή για απαγγελία.
Δεν σου διαβάζω ποιήματα από το τηλέφωνο
μα αυτός ο στίχος, άκου, πόσο ψηλά μας πήρε και μας σήκωσε.