Οι αναπάντεχοι έρχονται ως εμάς
χιονίζοντας.
Το προηγούμενο βράδυ μας ξεκουφαίνουν
καθώς πέφτουν αθόρυβα, στην αυλή.
Απ'όπου αν τους πιάσεις δε λερώνονται.
Σφυρίζουν τη λήξη ενός παρατεταμένου χειμώνα
ρίχνουν άσπρες, κλεφτές ματιές στο μέρος της καρδιάς μας
εμείς το καταλαβαίνουμε
και παίρνουμε ύφος βαθιά προσβεβλημένο.
Γιατί οι οι καρδιές μας κύριοι, ήταν ήδη μες στο μάτι σας
έλαμπαν από κάπου μέσα του
η σάρκα του ματιού σας ανατρίχιαζε
απ' την ιστορική έλλειψη διακριτικότητας.
Έτσι σιγά σιγά
οι λυρικοί τόνοι μετατοπίζονται σαν έπιπλα
από το μάτι στην καρδιά
κι από κει έξω στην άπλα της αυλής μας
εκχιονίζοντας.