Είναι μια στιγμή που

το κρύο κρυώνει.

Το σπίτι υψώνεται άστεγο.

Η βροχή βρέχεται.

Το βουνό γερνάει.


Και την άλλη στιγμή

είναι δύο χέρια που καίνε.

Ένα κατοικήσιμο σκέπασμα.

Όπου χύνεται το νερό,

εκεί εκβάλλει.


Η στιγμή έρχεται καταπάνω.

Η ίδια που μοχθεί για την αγάπη

αλλού ψελλίζει: "Any old iron?"

Δεν αφήσαμε παλιοσίδερα εμείς

λιώσαμε μαζί με τη στιγμή μας.