Δάκρυα δεν έχω να μουσκέψουν τα μάγουλα
ούτε τα χέρια που θα σκίσουνε ρούχα.
Ακύμαντο πρόσωπο, ατάραχο σώμα
σωρός τα βιβλία περιμένουν για διάβασμα
και δυο γιοι το βραδάκι να πιούνε το γάλα τους.

Από κει μέσα σιωπηλά
εγώ κι οι μαύρες σκέψεις μου
εγώ κι ο ευφυής εξοπλισμός μου στο σκοτάδι
–γιατί πικραίνεται καλύτερα όποιος τη νύχτα πικραίνεται–
στήνουμε αυτί ν’ ακούσουμε τα κλάματα
που, επιτέλους, θα μας μπήξουν στο σκληρό κατώφλι.