Πόσο μικροί είμαστε, παιδιά,
όσο κι αν κάποτες φαινόμαστε μεγάλοι,
από τα πόδια ως το κεφάλι,
μυαλό, κορμίν, αισθήματα, καρδιά.

Με τόση δα χαράν αναγαλλιάζουμε,
με τόση ελπίδα φτερουγάμε,
λατρεύουμε τον κόσμο για το τίποτα
και για το τίποτα μισάμε.

Τώρα σχεδιάζουμε την πιο σκληρήν εκδίκηση
και λέμε τι θα κάνουμε και λέμε
και να την άλλη τη στιγμήν αγνώριστοι
κλαίει ένα παιδάκι στη γωνιά και κλαίμε.

Σωρούς όνειρα πλάθουμεν ατέλειωτους,
να ρίξουμε τ’ αστέρια στην ποδιά μας,
μ’ αν τύχη και τα βρούμε ξάφνου ανάποδα
δεν μας πειράζει να καθήσουμε στ’ αυγά μας.

Στ’ αυγά μας κι’ όμως έτοιμοι οι λεβέντηδες.
Μια τόση προοπτικούλα να προβάλη
κι’ αρχίζουν να φουντώνουν πάλι τα όνειρα
και νάτο σκώνεται τ’ ανθρώπινο κεφάλι.

Πόσο μικροί είμαστε, παιδιά,
όσο κι’ αν κάποτες φαινόμαστε μεγάλοι.