Αν είν’ αλήθεια πως η ζωή είν’ όνειρο και ψέμα
και η Αγάπη ανέγγιχτη, μυστήριο ιερό,
κι η νιότη γοργοδιάβατο αγριεμένο ρέμα,
που θάβει κόσμους φωτεινούς στον τάφο το ψυχρό.

Αν είν αλήθεια πως περνούν και χάνουνται οι αιώνες
κατρακυλώντας σα βαριά λιθάρια απ’ το βουνό,
ο πόνος διαφεντεύει μας κι είναι απλές εικόνες
η Ευτυχία κι η Χαρά σε άντρο σκοτεινό.

Αν είν αλήθεια πως κι εμείς καραβοτσακισμένοι,
αμίλητοι, βαριόμοιροι λιώνουμε σαν κεριά
στ ανέμου το τρικύμισμα, σα λύχνοι ραγισμένοι,

και λαχταρούμε απ’ το βουνό να βγούμε σε στεριά,
είμαστε ίσκιοι, σύγνεφα, και σιγοφτερουγούμε
στ’ αγνώστου τα αιθέρια αστέρια ν’ αναβούμε…