Κατατρεγμένο, δύστυχο πουλάκι τριγυρνώ
μες στης Ζωής την ερημιά με τα φτερά κομμένα
από ίου πόνου τα σπαθιά. Με μάτωσε – ωιμένα! –
κάποιος ζηλιάρης κυνηγός και τώρα, δες, πονώ…

Γοργοκυλά ο καημός βαθιά μου σαν ποτάμι
και συναρπάζει ό,τι βρει, λουλούδια της Χαράς,
σε χάη αβύσσων να τα πα, κομμάτια να τα κάμει
και να ερημώσει άσπλαχνα το σπίτι της καρδιάς.

Αχ! ψέμα είναι η χαρά• όνειρο που διαβαίνει
σα σύγνεφο ορμητικό, σα λιβανιού καπνός.
Είναι της νύχτας ξωτικό και μόνο πόθους σπέρνει.

Για δες! Βαθιά μου σβήστηκε σαν του κεριού το φως
σι’ ανέμου το τρικύμισμα. Πικρή μελαγχολία
δέρνει την μαύρη μου ζωή σαν άγρια τρικυμία…