Ώρες βαριές, που δεν περνάτε
χωρίς ν’ αφήσετε βαθιά μας
μια πλήξην άγονη, θανατική,
έτσι μοιραία μας τυραγνάτε
και παραλύετε την καρδιά μας
με ιην πνοή σας τη σατανική.

Κι όμως… εγώ θα σας ξεφύγω
αυτό τ’ αρωστημένο βράδυ,
ιη δύναμή σας θα χτυπήσω
και θα παλέψω – έστω για λίγο –
μέσα σί αβέβαιο το σκοτάδι
οα μια ψυχή να φτερουγήσω.

Σε κάποιο δέντρο ακουμπισμένος
– έρμος αλήτης, στοχαστικός –
μ όλα τ αστέρια θα μιλήσω.
Κι έτσι, θαυμάσια ξεχασμένος
μέσα στην πλάνη, και σκεφτικός,
παλιά μου ονείρατα θα ζήσω!