Αναρωτιέμαι μια στιγμή και μεταγνιώνω πάλι:
πού θα μας βγάλει ο καημός κι η πλήξη αυτό το βράδυ, \
καθώς χαθήκαμε άσκοπα μες στης ζωής την πάλη,
λαμπάδες που δακρυρροούν μες στο βαθύ σκοτάδι.

Ω! πώς μας ξεγελάσανε «τα ήθη κι οι καιροί»!
Με ιη λαχιάρα της χαράς, της δυστυχίας την έννοια,
κρατάμε σία παράλυτά μας χέρια ένα κερί
και ψάχνουμε για πράγματα γελοία και τιποτένια.

Σα στρίγγλα μέγαιρα η ζωή γελάει και μας φιλεί,
εμείς της λέμε: «Ευχαριστώ!» και τη γλυκό κοιτάμε,
μας τυραγνάει μεσονυχτίς του Ιούδα το φιλί,
μα, ωστόσο, αναπολόγητοι στο Γολγοθά τραβάμε.

Αμποτε η στέγη να βρεθεί και να χτιστεί η φωλιά,
να ‘ρθεις και συ, νύχτα γλαυκή, εκεί δα να σταματήσεις,
κι αφού διπλώσεις τα φτερά με μια λυγμώδικη λαλιά,
τις συμφωνίες των Ουρανών να γλυκοτραγουδήσεις.