Ας ήταν να ‘ρθει ως σίφουνας μες στη ζωήν η ορμή,
την ερημιά και ιη νεκρή σιωπή ν αναστατώσει•
τη ναρκωμένη μας ψυχή απ’ το τέλμα να λυτρώσει
σαν πυρετός δημιουργικός να ζώσει το κορμί.

Κι ας ήταν: το μονότονο εμβατήριο, που κινεί
τα νυσταλέα μας βήματα στη στράτα αυτή την άγονη,
μια θύελλα ζωηρών ρυθμών και φτόγγων να γενεί
κι ας ούρλιαζε τριγύρω μας μια Συμφωνία παράφωνη.

Κι ας ήταν: το φαρμακερό λυτρωτικό μας δάκρυ,
που σχεδιάζεται διαρκώς στα ερέβη της ψυχής,
σα δροσοστάλα των ματιών να καρφωθεί στην άκρη
κι απέ… να στάξει ως μπάλσαμο μιας θλιβερής ζωής.