Με τον πηλό του ονείρου και της σκέψης
έκτισα τόσα χρόνια τη ζωή.
Όπως θα πρέπει νάναι και ως την είδα
με της ψυχής τα μάτια αναζητώντας
τ’ ωραίο και το Καλό στο κάθε τί.

Τι κι αν στη χλόη σέρνονται ερπετά;
Τι κι αν χορεύουν στα κύματα ναυάγια;
Tι κι αν η κάμπια στο δέντρο τ’ ανθισμένο
φαντάζει σαν αντίθεση σκληρή;
Στη χλόη, στο κύμα και στο δέντρο
λαμποκοπά κυρίαρχη, η Ομορφιά.

Πέρασα με το μέτωπο ψηλά
μπροστά από την ασκήμια και δε λύγισα.
Την Καλοσύνη είχα στο στήθος μου γι’ ασπίδα
και βέλη την οργή μου και το Μίσος.
(Μια πανοπλία παράξενη, με κέντρο
τον κρίκο της Αγάπης προς τον Άνθρωπο
και τη χρυσή αλυσίδα της λατρείας
στο δίδυμο Ίνδαλμα: τ’ Ωραίο και το Καλό).

Κι όσο την εποχή μου ανασκαλίζω,
όσο αναπνέω την αύρα και τη φλόγα της,
τόσο πιστεύω πιο πολύ στην Ώρα
που την ασκήμια θα διώξει άπ’ τη ζωή.

Χαίρομαι τον Τεχνίτη που σκαλίζει
ψηλά στ’ αέτωμα της Αιωνιότητας
σύμβολο και σκοπό την Ομορφιά.

Χαίρομαι τον Σοφό που ξαναχτίζει
τον κόσμο με της Γνώσης την πνοή.

Χαίρομαι την Ψυχή και το Μυαλό
στ’ αρμονικό τους βάδισμα που οδεύει
στο τέλειο, τη Δικαίωση και την Κάθαρση.

Χαίρομαι, πάνω απ’ όλα, την αμείλικτη
πορεία της Ιστορίας και τ’ άγγελμά της:
-Η ιδέα δεν πεθαίνει. Ορμά κι αιμόφυρτη.
Τον κόσμο ανασυνθέτει κι’ όλο κτίζει
πάνω σ’ ερείπια τ’ ωραίο και το καλό.