Χίμηξε η νύχτα μέσα μου – γαλάζιο ένα πουλί
με μύρια στίγματα ασημιά στ ανάλαφρα φτερά του.
Τις «συμφωνίες» των ουρανών, σα φτερουγάει γλυκολαλεί,
κι εδώ μια στέγη αποζητά να χτίσει τη φωλιά του.

Νύχτα γλαυκή, ασημόθωρη, του Χάους η αδερφή,
που όλο τον κόσμο ξεγελάς με τα τρελά όνειρά σου,
δεν το ‘λπιζα να γελαστείς, κι από τ Απείρου την κορφή
στο Χάος που κλείνω μέσα μου να ρίξεις τα φτερά σου.

Στέγη εδώ μέσα δε θα βρεις, μηδέ μιαν άτεχνη φωλιά.
Όλα χα ρήμαξε ο βοριάς κι η ανίλεη καταιγίδα.
Μόνο χαλάσματα θα ιδείς – κι αυτά από χτίσματα παλιά –
και μια ψυχή που κυνηγά τη φευγαλέαν ελπίδα.

Πώς ήρθε η μπόρα ορμητική κι ευθύς ξοπίσω η Συμφορά,
μην το ρωτάς. Δε θέλω πια ν ανιστορώ το Δράμα,
που χε σκηνές φρικιαστικές, πολλά ιντερμέδια θλιβερά,
και για σφραγίδα το βουβό κι ανεξιλέωτο κλάμα.

Περιπλανώμενη η ψυχή σ’ αυτό το χάος στριφογυρνά
και κουρασμένη από ψηλά τα ερείπια κατοπτεύει…
Για μια φωλιά, μια φτωχική μα σίγουρη γωνιά,
ανάβει ο πόθος μέσα της κι η νοσταλγία θεριεύει.