Χτυπούσανε οι καμπάνες δυνατά, λυπητερά,
πιο δυνατά παρά σε πανηγύρι.
Συνάνθρωπος, αλλά με μια χρυσή μεγάλη ουρά,
στης Μοίρας την κοινή στρωμνή έχει γύρει.

Κανείς, αληθινά, δε θα μπορούσε ν αρνηθεί
πως ήταν μεγαλόπρεπη κηδεία.
Μα n θλίψη που τριγύρω στο Κενό είχε ξαπλωθεί,
έμοιαζε με μια περίεργη θυμηδία.

Τα κλάματα, κι αυτά συμβατικά και τυπικά,
με ψίθυρους εσμίγαν και ειρωνείες.
Και γλέντησε ο λαός στα σοβαρά «Κοινωνικά»,
την άλλη μέρα, τις νεκρολογίες.

Δε μπόρεσε η χρυσή του συνανθρώπου μας ουρά
της μοίρας τη γροθιά να εξαγοράσει.
Επέτυχε μονάχα μια κηδεία πολύ φαιδρά,
και τη μονοτονία μας να χαλάσει.