Τη μέρα που σε χώριζα
του κήπου η αρμπαρόριζα
αρώματα σκορπούσε

Μα η ζωή μυστήρια
μετρούσε τα αργύρια
αυτού που σε πουλούσε

Κάπου στα Νέα Λιόσια
για πεντακόσια γρόσια
σε πρόδωσα κι ας ήξερα
το πόσο θα μου λείψεις

Έτσι είναι τα παλιόπαιδα
πουλιούνται σαν οικόπεδα
πουλιούνται σαν οικόπεδα
κι ύστερα νιώθουν τύψεις

Την ώρα που σε χώριζα
το αίσθημά δεν όριζα
τους όρκους δεν κρατούσα

Κι από μακριά φαινότανε
ο κόσμος να καιγότανε
ότι θα σε πουλούσα

Κάπου στα Νέα Λιόσια
για πεντακόσια γρόσια
σε πρόδωσα κι ας ήξερα
το πόσο θα μου λείψεις

Έτσι είναι τα παλιόπαιδα
πουλιούνται σαν οικόπεδα
πουλιούνται σαν οικόπεδα
κι ύστερα νιώθουν τύψεις