Με ποιόν καιρό τα μάτια ν’ αντικρίσω
που μοιάζουν τριαντάφυλλα ανοιχτά
τον ήλιο της καρδιάς σου ν’ ακουμπήσω
του ανέμου σου τα αναφιλητά

Το κύμα των φιλιών σου μεθυσμένο
στο μέτωπο σου γέρνει ο ουρανός
κυκλάμινο σε βράχο ερημωμένο
που πάτησε μονάκριβος αητός

Φθινόπωρο στάζεις βροχή από μέλι
Χειμώνα έχεις στο βλέμμα σου φωτιά
την Άνοιξη ο ανθός σου ανασταίνει
Καλοκαιράκι γίνεται ευωδιά

Με ποιόν καιρό το σώμα να φιλήσω
που ’χει φαράγγια απάτητα, δροσιά
το μίσχο των χειλιών σου να μυρίσω
να κοιμηθώ στου ονείρου τη φωλιά

Η σκέψη σου, καράβια αγιασμένα
με πλώρη ερημονήσια, ωκεανούς
τα δάχτυλα σου φύλλα κεντημένα
το χάδι τους, γλυκαίνει ναυαγούς