Σηκώθηκες χαράματα
σαν να σε κυνηγούσαν
μες στη σιωπή κατάματα
τα μάτια μας μιλούσαν

Δεν είχες κάτι να μου πεις
μια τόσο δα αιτία
έστω ένα ψέμα της στιγμής
ή μια δικαιολογία

Και γύρισα την πλάτη μου
να μη σε δω που φεύγεις
μα μέσα μου είπα αγάπη μου
τη μοναξιά διαλέγεις

Κι όσο έφευγες πονούσα
και το τζάμι σου χτυπούσα
να γυρίσεις μόνο λίγο να σε δώ
δεν μπορώ να το πιστέψω
μακριά σου πώς θ’αντέξω
όλα μοιάζουν μ’ένα όνειρο κακό
Κι όσο έφευγες πονούσα
και το τζάμι σου χτυπούσα
που σε έβλεπα στο δρόμο βιαστική
φώναξα γύρισε πίσω
μακριά σου πώς θα ζήσω
μα δεν έφτασε η φωνή μου ως εκεί

Σηκώθηκες χαράματα
να φύγεις μακριά μου
και μες στα τόσα πράγματα
πήρες και τα όνειρά μου
Απλά ένα γεια ψυθίρισες
και ράγισε η καρδιά μου
στα σκοτεινά με φίλισες
μη δεις τα δάκρυά μου

Και γύρισα την πλάτη μου
να μη σε δω που φεύγεις
μα μέσα μου είπα αγάπη μου
τη μοναξιά διαλέγεις

Κι όσο έφευγες πονούσα
και το τζάμι σου χτυπούσα
να γυρίσεις μόνο λίγο να σε δώ
δεν μπορώ να το πιστέψω
μακριά σου πώς θ’αντέξω
όλα μοιάζουν μ’ένα όνειρο κακό
Κι όσο έφευγες πονούσα
και το τζάμι σου χτυπούσα
που σε έβλεπα στο δρόμο βιαστική
φώναξα γύρισε πίσω
μακριά σου πώς θα ζήσω
μα δεν έφτασε η φωνή μου ως εκεί