Ένα πρωί μου ‘πες φεύγω Λονδίνο
Θα τα πούμε σε κλείνω κι όμως τ’ άλλο πρωί
τ’ άλλο πρωί μου ‘πες πάω Βαρκελώνη
η ζωή είναι μπαλόνι μη ρωτάς το γιατί , γιατί

Με λένε Νίκο και δεν ανήκω
δεν έχω τόπο , δεν έχω χρόνο
να ταξιδεύω γυρεύω μόνο
να ‘μαι στο δρόμο να ‘μαι στο δρόμο.
Με λένε Νίκο και στο πηλίκο
μηδενικό μα δε με νοιάζει
ένα μονάχα με συναρπάζει
δίχως βενζίνη να δίνω γκάζι , να δίνω γκάζι

Μου ‘πες θέλω ζωή να γιορτάζω με φίλους και στην άκρη του χείλους να κυλάει … ζωή
Μια μικρή αγκαλιά να ‘χω περιουσία

μόνο αυτό έχει ουσία
μη ρωτάς πιο πολλά , πιο πολλά

Με λένε Νίκο και δεν ανήκω
δεν έχω τόπο , δεν έχω χρόνο
να ταξιδεύω γυρεύω μόνο
να ‘μαι στο δρόμο να ‘μαι στο δρόμο.
Με λένε Νίκο και στο πηλίκο
μηδενικό μα δε με νοιάζει
ένα μονάχα με συναρπάζει
δίχως βενζίνη να δίνω γκάζι , να δίνω γκάζι
Ένα πρωί με μια μπάλα στα χέρια
μου ‘πες πάω ως τα αστέρια
ήταν μια Κυριακή.
Μια μικρούλα αυλή σ’ ένα νηπιαγωγείο
να ‘μπαινε ο χρόνος στο ψυγείο
θα το θέλαμε πολύ.