Ο αδελφός του πρίγκιπα της Σκιάθου και της Σκοπέλου.
Οι αδελφές του οι Μεγάλες Δούκισσες
Ουρανία, Χαρίκλεια, Σοφία, Κυρατσούλα,
(μεταξωτά, δαντέλες και βελούδα και ταφτάδες)
ο άλλος που έφυγε μικρός, διάδοχος του θρόνου της ελιάς και πήρε αυτός τον τίτλο,
ο ίδιος Κύριος και Δεσπότης, πήρε το στέμμα και δέκα τίτλους
από τον πατέρα του, τον Δικαστή Ιερέα, γενιά κι αυτός
από το δεντρί του Ιούδα
–φαρμάκι μες στα φύλλα του γιαλού–
και την επικαρπία των κτημάτων τ’ ουρανού απ’ τη μητέρα του.

Γενιές γενεών οι πριγκίπισσες λύπες του κι από την κούνια του
προφήτες, όσιοι και μάρτυρες
και μοναχοί με το τρίχινο ράσο
και την καρδιά σα γυαλάκι της λάμπας
στο ταπεινό το γραφείο του ληξιάρχου εκεί
θα πρωτόγραψαν… Σήμερον, την 4ην του μηνός Μαρτίου, του έτους 1851,
ενώπιον εμού του Ληξιάρχου της πόλεως Σκιάθου
εμφανισθείς (ποιος εμφανίστηκε)
κι αργότερα, όσοι ψηλαφίζουν τα σκοτάδια και ζουν με το φως

Κι όσοι ψηφίζουν τη θάλασσα και ζουν στα βουνά
–αχ, πόσα, πόσα των άλλων, δικά μας, και μόνο γι’ αυτούς–
ως σμήνος απειράριθμον πτερωτών ψυχών οι άλλοι.
Καρτερείτε κι εμέ, να φωνάζει, καρτερείτε κι εμέ, να φωνάζω.
Κάπου, κάπου γίνεται μια δίκη για μας, ναι,
κάποιοι, ναι, κάπου δικάζουν, μακριά μάς δικάζουν ερήμην μας,
πληρωμένοι δικαστές, ψευδομάρτυρες, διάδρομοι, ναι, δικηγόροι,
και χρόνια χρόνια, ναι. Το κορμί του θα το βλέπει, πώς το βλέπει –
κι όλους που σκύβουν απ’ το ξανθό τους το άλογο και του δίνουν ελεημοσύνη.

Καθώς, λοιπόν, εσήμαινε ο όρθρος
κι ενώ στεκόταν μπρος στη βρύση να πλυθεί
και φανταζόταν μουσικές που είχε κλεισμένες
στα δίχτυα της ψυχής του
και τα νερά ιερουργούσαν ακόμη μες στον ύπνο του
εκεί για μας σταμάτησε η ζωή του
αλλά και για το σκοτεινό τρυγόνι
La diritta via era smarrita.