Χαμογελούσε σαν τ’ αγάλματα.
Κομμένα δάχτυλα σπασμένα χείλη σαν από σκόρο
φαγωμένα κι από λέπρα
και μέσα του ένα άλλο στερέωμα ήτανε χώρες
άγνωστες με γλώσσες έντρομες και μια γραφή
καθώς το ζώο το πληγωμένο που αγριεύει.

Στάθηκε λίγο να φωτογραφηθεί.
Vite, vite, ψιθυρίζει στον Νιρβάνα.
Vite, vite, ψιθυρίζει ανήσυχος
μα για ποιον και τι σημαίνει,
Nous excitons la curiosité du public,
ίσως για κείνα τα παιδιά τους γαβριάδες
που τον τριγύριζαν περίεργα να δουν την ανακάλυψη
πανόραμα ή τον Μανόλη Αναγνωστάκη που μου το ’λεγε
και τ’ άκουγε κι ο Σπύρος Βραχωρίτης τς… τς… τς…
Με τον Νιρβάνα πάλι και τον πολλά υποσχόμενο Αυγέρη, τότε–
στα μέρη της Αγίας της Ειρήνης, εκεί στο ταβερνάκι
θα πει στον νεαρό τον φίλο του απ’ την Αίγυπτο
καθώς θα σκύβει για να φάει
τι ωραίος που είναι ο τράχηλός σου
και θα το λέει με καμάρι πια ο Αυγέρης
καθώς που λένε κάποτε οι άνθρωποι όταν πίνουν
για ιστορίες του στρατού ή κατακτήσεις.

Όταν μιλούν γι’ αυτόν
μου ’ρχονται στο μυαλό μαραγκιασμένοι άνθρωποι
στεγνοί σα στέρνες και μισοί από παλιές
και κληρονομικές αρρώστιες, ανάπηροι απ’ τις φυλακές,
τον πόλεμο, τις εξορίες,
που έχουν τυλίξει το λιβάνι σε χαρτάκια
και το πουλούν στα πανηγύρια
κι έξω απ’ τα νεκροταφεία.