Χαμογελούσε σαν τ’ αγάλματα που είναι ακόμη στα υπόγεια των μουσείων∙
κομμένα δάχτυλα σπασμένα χείλη

(τι ν’ άγγιξαν τι φίλησαν ποιος τα προσκύνησε
κι εσύ ονειρεύεσαι πως άνοιξα την πόρτα,
ποια πόρτα ποιο παράθυρο Το σπίτι αυτό, τα χρόνια
αυτά, τα λόγια εκείνα
μήτε παράθυρο και μήτε πόρτα
με πόλεμο και μ’ άλλο πόλεμο, ποιο πόλεμο ποια εποχή
άφησα τις αρβύλες μου στο πεζούλι και προχώρησα
το σπίτι άδειο, –Ποιο σπίτι και ποιος κήπος, τι μου λες
Αυτά τα όνειρα δεν έχουν γιατρικά
κι αυτές οι λέξεις που έχεις γράψει στα πατώματα
φαρμακερές σαΐτες σημαδεύουν την καρδιά του καιρού)

έλεγα, λοιπόν, για τ’ αγάλματα∙ κομμένα δάχτυλα
σπασμένα χείλη
μπαίνω στο σώμα τους τη νύχτα κι από κει κατασκοπεύω τον αιώνα μου
τα βλέπεις κάποτε μ’ ένα φεγγάρι τούρκικο
στεφανωμένα με τις δάφνες και τις προσφορές
λείψανα παλαιών αγνώστων ναυαγίων
«ευχαριστώ», κομμένα πόδια και καράβια
τα βλέπεις να περνούν σ’ έναν αράπικο ουρανό
φόρεσε κάτι, ένα μάλλινο στους ώμους
τρυπάει τ’ αγιάζι σαν κι αυτό που θες να πεις
πες το λοιπόν να σώσω την ψυχή μου.

Να σώσω αυτό το δέρμα που με φυλακίζει.
Αυτό το δέρμα και το αίμα και τα κόκαλα.
Το τζακισμένο σώμα μου που μ’ έχει φυλακίσει τρεις αιώνες.