Στις ερημιές του Άδη που κατοίκησε, μονάχα τρωκτικά τα χρόνια ετοίμαζαν μελανοχίτωνες
θρόνους να πέφτουν και λαούς να ντύνονται τη στάχτη
κι αράχνες άγνωστες και πουλιά σιδερένια
να κακουργούν τον ουρανό.
Το γένος των φονιάδων πια πληθύνεται.
Σε μυστικά εργοστάσια με το κρυφό τους χέρι
εκεί ετοιμάζουνε θανάτους και θανάτους
κι εκεί το θολωμένο μάτι τους
σφραγίζει τον ξανθό καιρό.

Άγγελοι Άγγελοι κολυμπούν μες στα πηγάδια που ονειρεύεται
αυτός μια βρυσούλα μονάχα έχει στα μάτια του
και την καρδιά του μαύρο και λιωμένο κουβάρι.

Όμως τι άλλο να του κάνει η Θεοτόκος.
Με φώτα χρυσά του στολίζει το μαξιλάρι
εκείνη του ράβει τα κουμπιά του σακακιού
μπαλώνει τα τριμμένα ρούχα, τα μεταποιεί,
εκείνη ανοίγει την πορτούλα
τάγματα και συντάγματα και στρατιές
στο καμαράκι όπου δεν έχει να πληρώσει ενοίκιο.

Φεύγουνε φεύγουνε οι νεκροί ολοένα
κι άλλοι που ζήσανε τον κόσμο σα νεκροί
Νέα Ζωή, Εστία, Παναθήναια, Μη Χάνεσαι,
δρόμοι της Μυτιλήνης, της Σμύρνης, της Κωνσταντινούπολης,
ονόματα σα χρώματα που σβήνουν στο νερό
κι ο Αλεξανδρινός που τον υπερασπίζεται η κορυφή των κορυφών τον ονομάζει.
Τώρα, δυο τρεις κορδέλες, το τυρί, ελιές, λακέρδα,
κι άλλοτε στο χαρτί λίγος χαλβάς ή ταραμάς
και ο γενναίος φίλος του κυρ-Στέφανος ο αμαξάς
μαζί κι αυτός δεμένος στο άρμα (είχε άρμα;)
του προφήτη Ελισσαίου.

Τι να καταλάβει απ’ αυτά ο δόλιος Κάπα Σκόκος
όταν του γράφει… αν έχητε κανέν εύμορφον
νησιωτικόν διηγηματάκι… και ευθύς άμα τη λήψει
θα σας εμβάσω… το εκ δραχμών 25 ισότιμον…
Πάλι καλά που τον ασπάζεται μετά φιλίας και τιμής
ο Κάπα Σκόκος.

Αλλά ο καιρός είναι στενός με μια χαραματιά μονάχα
ίσα ίσα για να μπαίνουν στο σκοτεινό κατώι
δυο τρεις κλωστές του ήλιου
ίσα ίσα για να βλέπει τα καρφιά
και να καρφώνει τα φέρετρα των φίλων του.