Όταν έξω στους δρόμους λιγόστευε το φως
εκείνος άναβε χρυσάνθεμα σε κρύπτες μυστικές του μέλλοντός του.
Πολυελαίους για να τρομάξει τις σκιές.
Και ελληνικά μιλώντας
έβγαινε από τον μεσαίωνα του σώματός του.

Μια νύφη κατέβαινε τις σκάλες ακροπατώντας
–ξύλο παλιό και τρίζει σαν παράπονο–
ντυμένη τούλια και αραχνοΰφαντα και μουσικές
σαν κάτι αιώνιο διαρκώς αποχαιρετώντας.

Αχ νοσταλγία μέσα στα πένθη σαν ακροβάτης.
Που σέρνεις γυάλινες βιτρίνες με τις πομάδες
τα δηλητήρια και με τ’ αρώματα των φαρμακείων

αφού όλα δείχνουν πως δε θα νικήσουμε τον Άγγελό μας
δείξε τουλάχιστον το έλεός σου σ’ αυτά τα χρόνια της μεγάλης αυταπάτης
ν’ αξιωθούμε να μιλάμε κι εμείς ελληνικά
ανασύροντας λέξεις και αισθήματα
κι απ’ τα σκουπίδια.