Η Σέβα για τη Σέρβα αρρώστησε βαριά.
Τον γιο της τον ξελόγιασε, τον πήρε μακριά.

Τον μάγεψε, τον έκανε να τρέχει σαν τον σκύλο.
Μαράζωνε η Σέβα του σα φθινοπώρου φύλλο.

Έβαλε το στεφάνι κάπου στην ξενιτιά,
μα σαν η Σέβα έσβησε, ήρθε σε μια νυχτιά.

Δεν ήθελε να ξαναδεί τη Σέρβα μες τα μάτια.
Αυτό το “ρο” περίσσευε, τον έκανε κομμάτια.