Μες τον βυθό της μοναξιάς μου
συνήθισα με τον καιρό
μάγισσες βάφουν τα όνειρά μου
σύννεφα μωβ στον ουρανό
δεν είσαι εδώ για να σου πω.

Τρομάζει η αγάπη μες την ερημιά
σκεπάζει το δάκρυ και χαμογελά
“πως είσαι μου λείπεις” λόγια σαν πουλιά
γυρίζουν τις νύχτες μα είναι πάντα αργά.

Μες τον βυθό της θάλασσας μου
δεν βούτηξε ποτέ κανείς
χρόνια δεμένο στην άγκυρά μου
το πλοίο της επιστροφής
δεν είσαι εδώ για να το δεις.

Τρομάζει η αγάπη μες την ερημιά
σκεπάζει το δάκρυ και χαμογελά
“πως είσαι μου λείπεις” λόγια σαν πουλιά
γυρίζουν τις νύχτες μα είναι πάντα αργά.

Μες τον βυθό της αγκαλιάς σου
μπαίνω κρυφά σαν ξωτικό
ντύνω μ αλήθειες τα ψέματά σου
δεν είσαι εδώ για να σωθώ