Σκέφτηκα λόγια γλυκά και χιλιάδες βιολιά
τη σκληρή σου καρδιά να τρυπήσουν.
Και τ’ αναμμένα κεριά στάζαν σιωπηλά
εκλιπαρώντας μια νύχτα μαζί σου.

Κι από τόσο κρασί ήπιες μία γουλιά
και πριν φύγεις στα γρήγορα είπες:
«Μη με πας πίσω,
Τώρα είναι κάπως αργά
να σε ξαναγαπήσω.»

Άπλωσα λόγια στεγνά και λουλούδια ξερά
στο κρεβάτι μου για να ξαπλώσεις.
Κάλυψα κάθε ρωγμή, το κακό να μην μπει,
των ανθρώπων την ψύχρα μη νιώσεις.

Κι εσύ σε μια στιγμή άνοιξες χίλιες τρύπες
και πριν φύγεις στα γρήγορα είπες:
«Μη με πας πίσω,
τώρα είναι κάπως αργά
να σε ξαναγαπήσω.»

Έξω χαράζει ξανά
ένας ήλιος που δε σταματά
ν’ ανατέλλει απ’ την ίδια πλευρά.
Δε βαρέθηκες πια του ουρανού κερατά
στην αρχή όλους να μας ζεσταίνεις και μετά να μας καις τα φτερά;

«Μη με πας πίσω,
τώρα είναι κάπως αργά
να σε ξαναγαπήσω.»

(Γύρισε πίσω
πες πως δεν είναι αργά
να ξαναπροσπαθήσω)