Πώς σου βαστάει να σαι εδώ και να μη με κοιτάζεις;
Όλο ανοίγεις το κενό που ανάμεσά μας βάζεις.
Κι έτσι όπως χάνουμε καιρό βουλιάζει τ’ όνειρό σου
και κάποια μέρα θα το βρεις πνιγμένο στον βυθό σου.

Όλα τα παιδιά για το ίδιο πράγμα κλαίνε.
Δώσ’ τους μια αγκαλιά και λέξη πια δε λένε.
Δωσ’ μου μια αγκαλιά και παρηγόρησέ με.
Όλοι σαν παιδιά για λίγη αγάπη κλαίμε.

Το ξέρω πως πονάς κι εσύ, η αναμονή σκοτώνει.
Μα η πιο μεγάλη κόλαση είναι όταν κλαίμε μόνοι.
Για αυτό να έρθεις από δω, μάζεψ’ τα δάκρυά σου
να κλαις από τα μάτια μου, να κλαίω απ’ τα δικά σου.


Όλα τα παιδιά για το ίδιο πράγμα κλαίνε
Δώσ’ τους μια αγκαλιά και τίποτα δε λένε
Δώσ’ μου μια αγκαλιά και παρηγόρησέ με.
Όλοι σαν παιδιά για λίγη αγάπη κλαίμε.

Σαν μικρά παιδιά, για λίγη αγάπη κλαίμε
Είπαμε πολλά και τίποτα δε λέμε.
Για τη μοναξιά εμείς μονάχα φταίμε.
Κρίμα χωριστά τις νύχτες μας να καίμε.