Ο πόνος χτίζεται με πέτρα
και με σιωπές αβάσταχτες
που πας και δε μιλάς, χαιρέτα,
μίλα μου, κι έχω τόσο ανάγκη μια κουβέντα,
πάρε ότι έχασα και μέτρα.

Ο κόσμος είναι αφόρητος, μ’ ακούς;
κι ο φόβος πιο σκληρός κι απ’ τους κακούς.
Ξεπλένομαι σε μαύρο ποταμό
ξεκλείδωσε με απ’ το χαμό.

Δέντρο που φύτρωσε σε ξέρα
σκύψε ν’ ακούσεις πως διψά
λίγο αν με πήγαινες πιο πέρα,
μέσα στο σώμα σου κι ακόμη παραπέρα,
θα ‘χα νερό μα και αέρα.

Ο κόσμος είναι αφόρητος, μ’ ακούς;
κι ο φόβος πιο σκληρός κι απ’ τους κακούς.
Ξεπλένομαι σε μαύρο ποταμό
ξεκλείδωσε με απ’ το χαμό.