Καπνίζω Camel μαλακό εδώ και χρόνια,
πρώτη φορά του είπα, γράψ’ τα, ευχαριστώ,
κρυφοκοιτάζω τα απέναντι μπαλκόνια
δεξί μου χέρι ντροπιασμένο και κλειστό.

Δώδεκα μήνες, μόνο νεύρα και μια σκέψη
πως βγήκα έξω από του κόσμου τον χορό,
είχαμε επέτειο προχθές, δεν είπε λέξη
κάρτες και δάνεια να πληρώσω δεν μπορώ.

Κλείνω ένα χρόνο που ξυπνάω μεσημέρι,
και που δεν πίνω τον καφέ μου βιαστικά.
Κλείνει ένας χρόνος που δεν άνοιξε μια πόρτα,
κλεισμένος έξω από την ζωή μου την παλιά.

Και το παιδί που στο περίπτερο δουλεύει
σφίγγει τα δόντια και κοιτάζει πονηρά,
το σπίτι του έχασε, κανέναν δεν πιστεύει
όμως στο βλέμμα του σαν να ’νιώσα χαρά.

Σαν να μου λέει την ανεργία θα πληρώσεις,
θα περπατήσεις με το βήμα της ζωής μας,
μια σκέψη κάνω και ζητάω να με νιώσεις
θα φαγωθούμε οι πεινασμένοι μεταξύ μας.

Κλείνω ένα χρόνο που ξυπνάω μεσημέρι,
και που δεν πίνω τον καφέ μου βιαστικά.
Κλείνει ένας χρόνος που δεν άνοιξε μια πόρτα,
κλεισμένος έξω από την ζωή μου την παλιά.