Σαν σε μια φωτογραφία στη γωνία
τον κόσμο που φεύγει ψάχνω να βρω.
Κι ότι δεν πρόλαβα, ψάχνω στα βιβλία
σε μια ταινία μ’ ασπρόμαυρο φως.

Ο κόσμος τελειώνει
κι εμείς πάντα μόνοι,
στην οθόνη καρφωμένοι,
τι φεύγει και τι μένει,
ο κόσμος γελά.

Σε μια συναυλία, στα ηχεία,
δανείζομαι δάκρυα απ’ αυτούς που αγαπούν.
Τα ονόματα που έγραψα ψάχνω στα θρανία
κι ελπίζω μια μέρα να με θυμηθούν.

Ο κόσμος τελειώνει
κι εμείς πάντα μόνοι,
ποιος ζει ποιος πεθαίνει
όλοι μας χαμένοι.
Στη θλίψη που μας δένει
είμαστε όλοι ξένοι
ο κόσμος γελά.

Μου λεν’ πως τελείωσε ο κόσμος
κι όμως εγώ είμαι ακόμα ένα παιδί
Παιδί στου πατέρα τους ώμους
τους δρόμους διασχίζω, το τέλος αργεί να φανεί

Ο κόσμος τελειώνει
κι εμείς πάντα μόνοι.
Στου χρόνου τη σκόνη
στο παιδικό σεντόνι,
η μάνα γελά.