Η θάλασσα εγώ κι εσύ ο ουρανός
σημάδι δεν υπάρχει για μας καμιά οδός.
Βουρκώνεις κι όλο κλαις μιλάς με αστραπές
κι εγώ ερμηνεύω της δικές σου επιρροές.

Εγώ η θάλασσα καημέ
τι κρίμα να σου μοιάζω ουρανέ,
είμαστε χώρια και μαζί
και γίνομαι βροχή και κλαις εσύ.

Η θάλασσα εγώ κι εσύ ο ουρανός
το άπειρο το χρόνου για μας είναι ο καημός.
Καρδιοχτυπάς εσύ ψυχοθεριεύω εγώ
και κάνουμε μονάχα τον απόηχο

Εγώ η θάλασσα καημέ
τι κρίμα να σου μοιάζω ουρανέ,
είμαστε χώρια και μαζί
και γίνομαι βροχή και κλαις εσύ.