Τις καθημερνές θα συναντήσεις μαρμαρένια μνήματα
καβάλα σε καρότσα τετρακίνησης.
Σε προσπερνούνε βιαστικά στην εθνική
και χάνονται στην επόμενη διασταύρωση.
Κι΄ είναι τα Σάββατα οπού σοροί και κόλλυβα
καταφθάνουν απ΄ τα πέρατα.
Ο ιερέας, ο ψάλτης, ο σκαφτιάς, αν και ξένοι,
αποτελούν το τιμώμενο άγημα στα καραβάνια των πενθούντων.
Η μνήμη ανασκάπτεται πρόσωπο προς πρόσωπο.
Ναοί, χοροστάσια, καφεταβέρνες, αγάλλονται όλα.
Η εντοπιότητα προάγεται σε πεμπτουσία της επικράτειας.
Το διάφορο, από κοιμητήριο σε κοιμητήριο,
διασαλεύει την πενία στα ψηλά βουνά.
Εδώ πάνω τα Σάββατα του πένθους είν΄ ένα γλέντι όλα.
Κι΄ ύστερα, η νέκρα της Κυριακής,
γιατί οι Κυριακές είναι της Δευτέρας.
Και οι Δευτέρες δεν είναι παρά
το εναρκτήριο λάκτισμα της απώλειας εκεί κάτω.