Είναι βραδιές που φέρνω γύρα
κάποιο δρομάκι αποσπερνό
ζητώντας ότι έχω χαμένο
μήπως το βρω, καθώς περνώ,

και μη μπορώντας να υποφέρω
τη σκέψη που με τυραννεί
κοιτάζω, για παρηγοριά μου,
το φως που στέλνουν οι ουρανοί.

Κι είναι ώρες πάλι που γυρίζω,
μονάχος, όλη τη βραδιά
σαν ένας που θα περπατούσε
μ' ένα μαχαίρι στην καρδιά

κι άλλες ακόμα πιο μονάχες,
που παίρνω αγάλια το στρατί,
κι η ζωή μου μοιάζει πεθαμένο,
που μες στη νύχτα περπατεί...