Τα ποτάμια που τρέχουνε
μες το σώμα τ’ ανθρώπινο
χώμα αλλιώτικο έχουνε
και νερό, αίμα κόκκινο.

Στην καρδιά πάνω στάζουνε
όπως κάποτε νιώσανε
οι αγάπες πως μοιάζουνε
με ζωές που τελειώσανε.

Κι αν τόσα χρόνια στα ’κρυβα
θα φταίει η περηφάνια μου
μα εμένα πάντα αντίθετα
πηγαίναν τα ποτάμια μου.

Και μου ’βρεχαν τα μάτια μου
κι εσένα περιμένανε,
εμένα τα ποτάμια μου
κυλούσανε για σένανε.

Τα ποτάμια που τρέχουνε
και ποτέ δεν γυρίζουνε
μοιάζουν δάκρυα που αντέχουνε
στη χαρά να χωρίζουνε.

Στην καρδιά πάνω στάζουνε
όπως κάποτε νιώσανε
οι αγάπες πως μοιάζουνε
με ζωές που τελειώσανε.