Καθόμασταν στο καφέ του Πανεπιστημίου, παίζαμε σκάκι με
τον Αλμπέρτο στο ασπρόμαυρο δάπεδο· μαντεύοντας για τον
καθένα που περνούσε πόσα λευκά και πόσα μαύρα πλακάκια
θα πατήσει.
Είναι ένα μάλλον εύκολο παιχνίδι, είπε ένας κύριος στο
διπλανό τραπέζι. Εγώ μαντεύω ποια μελωδία παίζει με τα
βήματά του ή ποιο ποιητικό μέτρο σχηματίζει. Ο κύριος
σηκώθηκε και περπάτησε πέρα δώθε στα πλακάκια. Λοιπόν,
τώρα μόλις ποιον πίνακα σχεδιάσατε, ρώτησε ο Αλμπέρτο.
Μου επιτρέπετε να συστηθώ· Μάρτντε Ζουρντάνοφ. Αντικείμενο:
Ποιητική του Χωροχρόνου.
Έτσι χορεύω εγώ το ροκ.