Στο τέλος της παράστασης ο κωμικός ζήτησε να κλείσουν τα
φώτα, περπάτησε αργά στη σκηνή και στάθηκε όσο γινόταν
πιο κοντά μας.
Λοιπόν, ακούστε τώρα κάτι που θα γελάσετε όλοι.
Η κανονική μου δουλειά είναι γεωμέτρης.
Εσείς είστε ψηφίδες.
Εδώ μέσα είναι τάφος.
Εκεί έξω είναι μουσείο. Κοιτάχτηκα με τον Αλμπέρτο, είχε
αρχίσει να ιδρώνει. Κάποιος βαλτός από πίσω πετάχτηκε: εδώ
δεν είναι τάφος και δεν είναι γιατί εμείς ήρθαμε να γελάσουμε.
Αμέσως ξέσπασαν γέλια στο ακροατήριο. Εγώ δεν γέλασα,
είπα στον κωμικό.

Θα ’πρεπε όμως, κύριε Μάρκεζιτς.
Ξέρετε, αυτός που οδηγείται φτάνει πάντα
πιο γρήγορα απ’ αυτόν που οδηγάει.