Μοιάζει με μια έλξη δυνατή
τα μάτια η φωνή και το βλέμμα καρφωμένο
φαίνεται πως ήταν μαγική
η μόνη εκδρομή μ' ένα τρένο τρελαμένο

Όπως τραγουδάει η βροχή
κι η καρδιά της περιμένει με φωτάκι αναμμένο
σκοτάδι μες στο σπίτι της σιωπή
η κλήση προωθείται "δεν μπορώ να περιμένω..."

Μια καρφίτσα στα μαλλιά του φεγγαριού
κι ένα σάλτο ως το στόμα τ΄ουρανού...

Είπανε πως θα 'ρθει ένα πρωί
όλα όσα δεν έζησε σ' εκείνη θα γυρίσουν
χρόνια περιμένει στην αυλή
τα μαύρα τριαντάφυλλα στον κήπο της ν' ανθίσουν

Απ' όλες η πιο μακρινή φυγή
εκείνη η γραμμή που δεν τέμνει με καμία
μόνο που ΄ναι λίγο ακριβή
αυτό το παραμύθι έχει σπάσει τα ταμεία

Μια καρφίτσα στα μαλλιά του φεγγαριού
κι ένα σάλτο ως το στόμα τ' ουρανού...