Τα ναυτάκια καμαρώνω και ζηλεύω αληθινά
που γυρνούν σ’ όλους τους τόπους σαν πουλιά θαλασσινά.
Έχουνε απ’ την αλμύρα ποτισμένο το κορμί
κι απ’ τον ήλιο κι απ’ το αγέρι ζωηράδα στη μορφή.

Έχουν λυγερό το σώμα στέκονται καμαρωτά
τον αγέρα και την μπόρα αντικρίζουν θαρρετά.
Όταν πιάσει η φουρτούνα κι είν’ τα κύματα ψηλά
ξέρουν πώς να κρατηθούνε στο καράβι τους καλά.

Σαν προστάζει ο καπετάνιος τα σκοινιά ευθύς αρπούν
και με δύναμη και χάρη το βίρα-φέρμα τα τραβούν.
Κι όταν κάθονται στη βάρκα και χουφτώνουν τα κουπιά
τα τραβάνε όλο τέχνη για να φύγουν μακριά.

Αν βρεθούνε στην ανάγκη μες στη θάλασσα βουτούν
και με χέρια και με πόδια όλο χάρη κολυμπούν.
Έχουνε το Αϊ-Νικόλα για προστάτη τους καλό
που τους ναύτες και τα πλοία βοηθά απ’ τον ουρανό.