Πέρα από δρόμους, μονοπάτια, πέρα από θάλασσες, βουνά,
πέρα από πόλεις και παλάτια, κλαίει μια κόρη και πονά

Ασπροντυμένη σαν τη νύφη, κοιτάζει τ' άστρα και ρωτά
«Πού 'ν' το δικό μου παραμύθι που τόσα χρόνια πρόσμενα;»

«Δεν φτιάχνουμε πια παραμύθια, έχουμε σβήσει από καιρό,
μόνο το φως μας έχει μείνει να ταξιδεύει στο κενό»