Με συντριβή, κατάνυξη και δέος
Στις ενοχές μου δίνω ένα τέλος
Θύελλα είναι η ρουτίνα
Δεν μπαίνουν οι ορμές σε καραντίνα
Σαν των Βαρβάρων τις ορδές
Το είναι μου ταράζουν κοσμικές ροές
Και της μάχης η κραυγή
Τον τρόμο σπέρνει αμέσως στην ψυχή

Στης δουλειάς μου το αμόνι
Στιχάκι στέκει μόνο λαβωμένο
Χτυπήθηκα, μου λέει, δεν λύγισα
Δες τον Εφιάλτη νικημένο
Γυρίζω πίσω σαν τρελός
Γυρίζω μες τη μάχη αφηνιασμένος
Οι Μήδοι δεν θα περάσουνε
Ο προδότης πέφτει σκοτωμένος

Πάνε πιο πέρα από τον φόβο σου
Απ’ τη σκιά του χάσου
Ειν’ η σκιά του τοίχου
Που κρύβεις μέσα στην καρδιά σου
Πάνε πιο πέρα από την αύρα σου
Ο νους τον ήλιο ν’ αντικρίσει
Να δραπετεύσει δεν μπορεί κανείς
Απ’ τη φυλακή που έχει χτίσει.