Ο άντρας που με αγαπούσε
κάπου εκεί ανάμεσα στη Βαλχάλα
και τον Όλυμπο ζούσε
στο ποτάμι των παιδικών μου χρόνων
μαζί με τη Βογκλίντε, τη Βελγκούντε
και τη Φλοσχίλντε κολυμπούσε
καντάδες μου έψαλλε, ευχές μου έστελνε
με τραγούδια γερμανικά που ακούγονταν
ελληνικά και το αντίστροφο.
Σαν να βρισκόμουν πάλι σπίτι
-στην πόλη που μεταφράζεται
του Καρόλου η ησυχία-
η εκδρομή στην Αλσατία,
στην Μπεζανσόν με τα περίφημα υφαντά
απ' όλες τις ανεμελιές
δεν έμεινε όρθια καμιά.
Ο άντρας που με αγαπούσε
είχε μια συλλογή από χάρτες
για την πορεία των μαλλιών μας έτρεφε
μεγάλες αυταπάτες
στο πρόσωπο γερμανίδων τουριστριών
το πρόσωπό μου αναζητούσε
κι εκλιπαρούσε να ανοίξουν επιτέλους
πια τα σύνορα.
Σήμερα εκτίθεται βαλσαμωμένος
στο εγκληματολογικό μουσέιο
τιμωρημένος για υπέρμετρη ματαιοδοξία
όπως ο Άλμπεριχ,
πρώτα νάνος, ύστερα δράκος, εντέλει
βάτραχος
και περίγελος των γιγάντων.
Αχ, ο άντρας που με αγαπούσε
τόσο νερό κι όμως το όνομα εκείνου
στην καρδιά μου είναι θαμμένο
όπως ο χρυσός του Ρήνου.