Με πήρε στο τηλέφωνο η μητέρα, δεν τρως, δεύτερη μέρα στη σειρά. Τέρας σωστό
εγώ, ρώτησα μόνο τι θα γίνει παραπέρα και η Αντιγόνη απέναντι έριξε
δύο δάκρυα στον καφέ. Πήρα το τρένο, ίδια σφαίρα, δεν ξέρεις πόσο με
ταλαιπωρούν αυτές οι διαδρομές. Ξαπλώσαμε μαζί στο άσπρο κρεβάτι,
τα 'βαλα με τις νοσοκόμες και το δέχτηκαν, δεν έχει άλλος τέτοια εγγονή ― μου
έκλεισες το μάτι. Ήρθες και την άλλη μέρα στον ύπνο μου. Τραβώντας απαλά
το δίχτυ απ' το στομάχι σου, μου έδειξες πως έφτιαξες τους κήπους: λοιπόν, από
εσένα κυλήσαμε στον κόσμο, εσύ ήσουν που φρόντισες ώστε μια μέρα η καρδιά να
πιάνει όλο το χώρο εδώ μέσα.