Μες στο σαλόνι θεριεύει ένα δάσος, εμείς σιωπηλοί ξεσκονίζουμε
τα αχρησιμοποίητα τσαγιερά στο σύνθετο, γυαλίζουμε τα
ακριβά ασημικά.
Από χρόνο σε χρόνο φουντώνουν τα κλαριά, ψηλώνουνε τα χόρτα,
δυσκολευόμαστε να περάσουμε απ’ το ‘να μέρος στο άλλο, έχουμε
αρχίσει να σημαδεύουμε το δρόμο μας, όλο λιγότερο βλεπόμαστε,
μιλάμε.
Δε χρειάζεται, έτσι κι αλλιώς τα άγρια ζώα έχουν αρχίσει να
πλησιάζουν.