Να με θυμάσαι όπως με άφησες,
με τα μαλλιά μου να χορεύουν στον αέρα
τα μάτια μου υγρά και σκοτεινά
στο ρίγος της θάλασσας χαμένα.

Να μη λησμονήσεις τον κοινό μας τόπο,
τις πηγές που μας ξεδιψούσαν
και πότιζαν τις ρίζες του χρόνου.

Ήταν κρύο το πρωί της αναχώρησης,
τα τζάμια χνοτισμένα, το πλοίο ανυπόμονο,
στο φουλ οι μηχανές.
Στήλη άλατος εσύ να ξεπαγιάζεις
σαν τη μνήμη που γυμνώθηκε.