Μιλούσε πάντα με σφιγμένο στόμα,
δάγκωνε θαρρείς τις λέξεις
πριν τις φτύσει σαν κουκούτσια.
Δε χώνευε τα σκληρά κι άχρηστα πράγματα,
τα υλικά που δε χτίζουν
τα θεωρούσε απορρήμματα,
ναι, ρήματα χωρίς ενέργεια και σκοπό.
Ζητούσε πάντα το λόγο στο τέλος,
όταν όλοι είχαν αδειάσει
αυτός αυτόματα πυροβολούσε
στην καρδιά του νοήματος,
δεινός σκοπευτής κι όμως
αστοχούσε
να πλήξει την ανία
του τακτοποιημένου χάους.
Μετεωριζόμενος μεταξύ λόγου και αλόγου
ιππεύει το δεύτερο
και χάνεται καλπάζοντας
σε τόπους χλοερούς.