Εγώ ο Ροντιόν Ρομάνοβιτς Ρασκόλνικωφ, άπορος φοιτη-
τής στην Πετρούπολη, ονειρεύτηκα μια σκάλα κατασκότει-
νη που κατέβαινε ως τα έγκατα της γης, ονειρεύτηκα χι-
λιάδες αράχνες που ύφαιναν τον ιστό τους σε έρημες από-
θήκες, είδα τον εαυτό μου όρθιο μπροστά σ’ έναν στρεβλό
καθρέφτη, το τσεκούρι που μετέωρο στον αέρα για μια
στιγμή, καρφώνεται με δύναμη πάνω στο γέρικο κορμό
ενός δέντρου και τα μάτια της γριάς να λάμπουν κατακόκ-
κινα στο σκοτάδι. Αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να είναι
φτιαγμένος από την εικόνα του Θεού· έλεος δεν πρόκειται
πια να υπάρξει ποτέ και η ανθρωπότητα ολόκληρη δεν εί-
ναι παρά ένας μακάβριος χορός δαιμόνων.