Θυμάμαι ακόμα και σήμερα μια χειμωνιάτικη νύχτα πριν από
εβδομήντα ολόκληρα χρόνια όταν πετάξαμε πάνω από εκείνη
την πόλη• χιόνι μας οδηγούσε και φεγγάρι ολόλαμπρο• τίποτα
δε στεκόταν στο δρόμο μας• ούτε σύννεφο ούτε πουλιά πέρα μακριά
στον ορίζοντα• τίποτα στην οθόνη των βομβαρδιστικών εκτός από την πόλη
την ίδια και τους μεγάλους τρούλους του καθεδρικού σκεπασμένους
με χιόνι• και κάτω πιο χαμηλά, τα μαύρα νερά του Έλβα όπου επέπλεαν
οι παραμορφωμένες σκιές των πνιγμένων• και κάτω πιο χαμηλά, δρόμοι
και πλατείες, μεσαιωνικές καμάρες και γέφυρες εκεί όπου συνωστίζονταν
τα απελπισμένα πλήθη της πείνας• πρόσφυγες που έφθασαν εκεί από τα
τέσσερα σημεία του ορίζοντα• από κάθε γωνιά μιας χώρας κατεστραμμένης
δεν έβλεπες ανθρώπους εκεί κάτω, τίποτα δεν υπήρχε παρά μόνον ένας
ατελείωτος πληθυσμός μυρμηγκιών που έπρεπε κι αυτός
να εξολοθρευτεί όπως όλοι.
Και τότε είδα μπροστά μου ξανά τα κατασκότεινα δάση
της μακρινής μου πατρίδας• τις λίμνες είδα που το χειμώνα πάγωναν
αλλά το καλοκαίρι ήταν γεμάτες από κάθε λογής παράξενα ψάρια και άκουσα
μέσα σ` εκείνη την απόκοσμη σιωπή και πάλι τα κοάσματα των σοφών
βατράχων που ήξεραν να γίνονται ένα με τις πέτρες και θυμάμαι
έναν γέρο ψαρά που όταν ήμουν παιδί μάς μάθαινε κόλπα
για να πιάνουμε εύκολα τις πέστροφες• και το φεγγάρι θυμάμαι που φώτιζε
με το θαμπό του φως τις έρημες πεδιάδες της Οκλαχόμα.
Αλλά όλα αυτά δεν ήταν παρά ένα όνειρο, ένα όραμα αστραπιαίο
που αμέσως διαλύθηκε και τώρα έπρεπε ν` ανεβούμε με τ` αεροπλάνα
ψηλότερα και από τα σύννεφα γιατί κάτω μακριά η γη ολόκληρη έτρεμε
φλόγες διαβολικές κατάπιναν ήδη την πόλη με τις μεσαιωνικές
καμάρες και τις γέφυρες και όλα χάνονταν μέσα σε πελώριες
στήλες καπνού• μόνο οι μεγάλοι τρούλοι του καθεδρικού έμεναν
σαν από θαύμα ανέπαφοι. Τελευταίος στόχος για τα βομβαρδιστικά μας
κάτω από την αιώνια και φοβερή αδιαφορία των άστρων.