Έτσι θα ήταν, φαντάζομαι, το νησί Έλις
πριν από τόσα πολλά χρόνια:
μια σειρά από ανεμοδαρμένα
θλιβερά παραπήγματα, γκρίζοι τοίχοι
σημαδεμένοι από την αιώνια υγρασία
και το αλάτι της θάλασσας κι ένας
λαβύρινθος αδιαπέραστος από πόρτες
που ποτέ δεν ανοίγουν
όσο κι αν τις χτυπά κανείς.
Βρέθηκα κι εγώ εκεί κάποτε,
βρέθηκα ανάμεσα σε ρακένδυτους
μετανάστες που περίμεναν
μισοκοιμισμένοι πάνω
στις βαλίτσες τους. Άπλωσα κι εγώ
τα κουρελιασμένα χαρτιά μου
σ' έναν πάγκο κάτω από το
παγωμένο βλέμμα του φύλακα.
Συνάντησα έναν ηλικιωμένο
ρολογά από την Κρακοβία
που ονομαζόταν Σαζίμ
μοιράστηκε μαζί μου
ένα μουχλιασμένο κομμάτι
ψωμί, μου διηγήθηκε
μια δακρύβρεχτη ιστορία στα γίντις,
γλώσσα που δε γνωρίζω παρά μόνο
σ' αυτό το όνειρο. Ίσως κοιμήθηκα
για χρόνια, για αιώνες, μέσα
σ' αυτή την κατασκότεινη
αίθουσα αναμονής και ξύπνησα
απότομα τη νύχτα που
το αγριεμένο πλήθος έσπαζε
με πέτρες τα τζάμια. Δεν θυμάμαι
τίποτε άλλο. Δεν ξέρω τι απέγινε
ο ηλικιωμένος ρολογάς Σαζίμ από
την Κρακοβία. Αύριο μια καινούργια
νύχτα των κρυστάλλων επέρχεται.