Τους Λαιστρυγόνες μην τους φοβάσαι
και τους Κύκλωπες-
έτσι άρχισε, θυμάμαι, τον λόγο του
ο γηραιός δήμαρχος εκείνης της μικρής πολίχνηςׄ
και μετά ευχαρίστησε θερμά
την ιδιοκτήτρια του οικοπέδου, ιδιωτική εταιρεία,
που έδωσε την άδεια
για την πραγματοποίηση της ανασκαφήςׄ
και μετά η μπάντα του δήμου
άρχισε να παίζει παλιές ξεχασμένες μελωδίες
υπό τις επευφημίες του πλήθουςׄ
και μετά είδα να φωτογραφίζονται,
να εξετάζονται και να τοποθετούνται
σ’ ένα μικρό κιβώτιο τα πανάρχαια οστάׄ
και μετά άρχισε νομίζω να βρέχειׄ
και μετά ένας θεός ξέρει τι άλλο συνέβη
εκείνο το μουντό κυριακάτικο πρωινό,
τη μέρα που κρατημένος σφιχτά από το χέρι
της μητέρας μου, αποχαιρέτησα
την παιδική μου ηλικία για πάντα.
Πολλά χρόνια πέρασαν από τότε.
Όλες οι πικρές προφητείες επαληθεύτηκαν.
Γράφω σήμερα αυτό το ποίημα
στην ιερή μνήμη της μητέρας μου Πηνελόπης.
Εκτελέστηκε στο Γουδί μαζί
με την πάμπτωχη πλύστρα Μαίρη Λεοντιάδου,
τον σκληρό Απρίλη
του χίλια εννιακόσια σαράντα εννιά.