Δεν υπάρχουμε, νομίζω, παρά μόνο σε σπάνιες στιγμές
όταν κτίζουμε ξανά από την αρχή τον κόσμο,
όταν μάτια και στήθη ανοίγουν όπως αυτά τα τρυφερά
εφήμερα άνθη κάτω απ` το φως

Ω, ας μην ανοίξουν οι πόρτες άλλη φορά,
ας μην ακουστούν ποτέ ξανά τα βήματα του τυφλού χρόνου
έξω απ` αυτό το δωμάτιο, ας μη μείνουν άδεια ποτέ αυτά τα χέρια
που προσφέρουν άρτο και οίνο και υπόσχεση αιωνιότητας

Ας μην κοπούν ποτέ τα αόρατα νήματα.