Εγώ η γριά Χαδούλα, η επονομαζόμενη Φραγκογιαννού, έχυσα πικρά
δάκρυα πάνω από την κλίνη μικρών κοριτσιών, ονειρεύτηκα ότι με
καταδίωκαν χωροφύλακες με μεγάλα μαύρα σκυλιά και έχασα για πάντα
το δρόμο μου μέσα σε άγρια βουνά και στοιχειωμένες χαράδρες.
Ίσως τίποτα απ` όλα αυτά να μη συνέβη ποτέ, ίσως απλώς αποκοιμήθηκα
για λίγο στο προσκεφάλι ενός άρρωστου παιδιού και αύριο το πρωί
θα ξυπνήσω από βαρύ ύπνο αιώνων. Τελειωμό δεν έχουν οι καημοί του κόσμου, όλα είναι ένα όνειρο που θα διαλυθεί όπως οι καπνοί των πλοίων που χάνονται στον ορίζοντα